editor in cheef

Ρέκβιεμ για ένα φίλο […]   Κι αν βλέπουμε τα πράγματα per speculum in aenig- mate, η ποίηση είναι ένα γιγαντιαίο project αγάπης. Εάν ισχύει ότι ο άνθρωπος –όπως μας έλεγαν οι θεολόγοι- υψώνεται ως τον Θεό μέσω του άλλου, τότε το ποίημα είναι μια φλόγα θεϊκή. Ματαίως όμως∙ γιατί όπως το βρέφος ομιλεί ο άνθρωπος και δεν λαμβάνει απ’ τη γιορτή παρά το άκουσμα ακατάληπτο ενός διαλόγου που αγνοεί τον άνθρωπο. Εσύ έχεις την όψη του αγγέλου κι εδώ εγώ κατάμονος θρηνώ τον γιο μου που έχασα γυρίζοντας στο πρώτο βάβισμα του βρέφους με τον τρόμο ότι θα γίνω κτήνος. Ένα ποτήρι κρασί, ένα τηλέφωνο οι φίλοι που αγάπησα και θα ‘ρθουν να με συλλυπηθούν, σ’ ένα διαμέρισμα όταν ανοίξει το κενό κατάφωτο κάτω απ’ τα πόδια μου στη λεωφόρο. Όμως πιστεύω έστω πως είναι η πίστη μακρινή, όμως πιστεύω.          Ρέκβιεμ για ένα φίλο , Ερατώ, 2005  Λαέρτης Οδυσσέως δίκη Μόλις επέστρεψε, πήγε να βρει τον Λαέρτη. Τον παραμόνεψε πίσω απ' τις αχλαδιές, που έβαφαν εκείνη την πλευρά τού λόφου ένα ανεξήγητο χρυσό. (

ΛΕΞΕΙΣ φωνή δεν έχουν όμως φωνάζουν αν τις αγαπάς Κι όταν τις σιωπάς θεριεύουν. Φτάνει μόνο πάνω στο σώμα τους να περπατάς. Χωρίς αναπνοή να τις διανύεις. Να εναποθέτεις σ’ αυτές τις ελπίδες σου. ΑΙΣΘΗΣΗ Αιωρούμαστε ανάμεσα στα σύννεφα Φαντάσματα με δάχτυλα μαύρα από καπνό Ψάχνουμε τις λέξεις για το κενό, κι αυτές να μην έρχονται, κι ας είναι το βλέμμα μας καινό. Το ποίημα είναι παρόν Το ποίημα λείπει. Μένει η λύπη Να μάς γλύφει το θυμό. ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ Τίποτα δεν ήταν το ίδιο μετά από κείνο το φθινοπωρινό απόγευμα. Τότε που έζησα στο παρόν μου σε μια ευτυχισμένη ουδετερότητα Μαζί σου. Τότε που βυθίστηκα για τα καλά στην πραγματικότητα -έστω για λίγο- Κι ούτε μια τόση δα μικρή παράπλευρη σκέψη (για το ενδεχόμενο κάποιας χαμένης ευτυχίας, ας πούμε) δεν με απέσπασε από το να κοιτώ μέσα στα μάτια σου και να νιώθω πως έχω νικήσει τη σιωπή. Λέξεις και συνδέσεις έκτοτε -ακατάπαυστα σχεδόν- συρρέουν εντός μου. Ήταν αναπόφευκτο, το ένιωθα: Κάποτε Θα έγραφα Ωραία ποιήματα. ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ Εγκλωβίζο