editor in cheef

  Mόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν  το βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη με τίτλο ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2009-2017. Πρόκειται για έναν τόμο με επιλεγμένα ποιήματα που δίνουν το στίγμα  της ποιητικής της ταυτότητας στο χρονικό πλαίσιο μιας δεκαετίας περίπου. Περιγραφή (από την εισαγωγή του βιβλίου, της Α.Αφεντουλίδου) Η Ασημίνα Ξηρογιάννη, μέσα στη δεκαετία που ήδη πέρασε και στη δεύτερη την οποία βαδίζει, υπηρετεί την τέχνη του λόγου μέσα από πολλές παράλληλες δράσεις, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη προσήλωση, εργατικότητα και αγάπη. Και της ευχόμαστε ολόψυχα να συνεχίσει με το ίδιο πάθος σε όλα τα πεδία: ποίηση, αφήγηση, μετάφραση, θεατρική συγγραφή, ανθολόγηση, κριτική. Εξάλλου, κανένα από αυτά δεν στεγανοποιείται πλήρως από το άλλο, καθώς το ένα προοικονομεί το άλλο, το ένα προϋποθέτει ή/και ακολουθεί το επόμενο∙ καθώς όλα αλληλοεισδύουν συναιρούμενα, διαμορφώνοντας έναν χώρο δραστικής πραγμάτωσης, όπου ηττάται η απραξία∙ απραξία η οποία δεν μπορεί παρά να είναι παθολογική για ένα πλάσμα τόσο

  Μαρκ Στραντ, Προσωρινή αιωνιότητα, εκδ.Βακχικόν,  ανθολόγηση -μετάφραση :Ασημίνα Ξηρογιάννη Πρόλογος: Aναστάσης Βιστωνίτης Ο Μαρκ Στραντ (Mark Strand) γεννήθηκε στις 11 Απριλίου του 1934 στο νησί Πρινς Έντουαρντ του Καναδά αλλά έζησε και δημιούργησε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σπούδασε ζωγραφική και λογοτεχνία και στη συνέχεια δίδαξε αγγλική και συγκριτική λογοτεχνία σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ (Υale, Princeton και Harvard) και της Βραζιλίας. Ο Μαρκ Στραντ πέθανε στις 29 Νοεμβρίου του 2014 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, σε ηλικία 80 ετών. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1964 με την ποιητική συλλογή Sleeping with One Eye Open. Το 1999 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για την ποιητική συλλογή του Blizzard of One. Ένας άντρας και μια γυναίκα ξαπλωμένοι στο κρεβάτι. «Μόνο μια φορά», είπε ο άντρας, «μόνο μια φορά ακόμα». «Γιατί το επαναλαμβάνεις;» είπε η γυναίκα. «Γιατί δεν θέλω να τελειώσει ποτέ» είπε ο άντρας. «Τι δεν θέλεις να τελειώσει;» είπε η γυναίκα. «Αυτό», είπε ο άντρας, «αυτό δεν θέλω ποτέ

Ρέκβιεμ για ένα φίλο […]   Κι αν βλέπουμε τα πράγματα per speculum in aenig- mate, η ποίηση είναι ένα γιγαντιαίο project αγάπης. Εάν ισχύει ότι ο άνθρωπος –όπως μας έλεγαν οι θεολόγοι- υψώνεται ως τον Θεό μέσω του άλλου, τότε το ποίημα είναι μια φλόγα θεϊκή. Ματαίως όμως∙ γιατί όπως το βρέφος ομιλεί ο άνθρωπος και δεν λαμβάνει απ’ τη γιορτή παρά το άκουσμα ακατάληπτο ενός διαλόγου που αγνοεί τον άνθρωπο. Εσύ έχεις την όψη του αγγέλου κι εδώ εγώ κατάμονος θρηνώ τον γιο μου που έχασα γυρίζοντας στο πρώτο βάβισμα του βρέφους με τον τρόμο ότι θα γίνω κτήνος. Ένα ποτήρι κρασί, ένα τηλέφωνο οι φίλοι που αγάπησα και θα ‘ρθουν να με συλλυπηθούν, σ’ ένα διαμέρισμα όταν ανοίξει το κενό κατάφωτο κάτω απ’ τα πόδια μου στη λεωφόρο. Όμως πιστεύω έστω πως είναι η πίστη μακρινή, όμως πιστεύω.          Ρέκβιεμ για ένα φίλο , Ερατώ, 2005  Λαέρτης Οδυσσέως δίκη Μόλις επέστρεψε, πήγε να βρει τον Λαέρτη. Τον παραμόνεψε πίσω απ' τις αχλαδιές, που έβαφαν εκείνη την πλευρά τού λόφου ένα ανεξήγητο χρυσό. (

ΛΕΞΕΙΣ φωνή δεν έχουν όμως φωνάζουν αν τις αγαπάς Κι όταν τις σιωπάς θεριεύουν. Φτάνει μόνο πάνω στο σώμα τους να περπατάς. Χωρίς αναπνοή να τις διανύεις. Να εναποθέτεις σ’ αυτές τις ελπίδες σου. ΑΙΣΘΗΣΗ Αιωρούμαστε ανάμεσα στα σύννεφα Φαντάσματα με δάχτυλα μαύρα από καπνό Ψάχνουμε τις λέξεις για το κενό, κι αυτές να μην έρχονται, κι ας είναι το βλέμμα μας καινό. Το ποίημα είναι παρόν Το ποίημα λείπει. Μένει η λύπη Να μάς γλύφει το θυμό. ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ Τίποτα δεν ήταν το ίδιο μετά από κείνο το φθινοπωρινό απόγευμα. Τότε που έζησα στο παρόν μου σε μια ευτυχισμένη ουδετερότητα Μαζί σου. Τότε που βυθίστηκα για τα καλά στην πραγματικότητα -έστω για λίγο- Κι ούτε μια τόση δα μικρή παράπλευρη σκέψη (για το ενδεχόμενο κάποιας χαμένης ευτυχίας, ας πούμε) δεν με απέσπασε από το να κοιτώ μέσα στα μάτια σου και να νιώθω πως έχω νικήσει τη σιωπή. Λέξεις και συνδέσεις έκτοτε -ακατάπαυστα σχεδόν- συρρέουν εντός μου. Ήταν αναπόφευκτο, το ένιωθα: Κάποτε Θα έγραφα Ωραία ποιήματα. ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ Εγκλωβίζο

  ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ «Οι νέοι που φτάσανε μαζί στο έρμο νησί» με σένα κάποια βραδιά μετρήθηκαν κ’ ηύραν εσύ να λείπεις. Τα μάτια τους κοιτάχτηκαν τότε, χωρίς κανένα ρώτημα, μόνο εκίνησαν τις κεφαλές της λύπης. Νύχτες πολλές, θυμήθηκαν, από τη μόνωσή σου ένα σημείο από φωτιά τούς έστελνες· γνώριζαν το θλιβερό χαιρέτισμα που φώταε της αβύσσου τους δρόμους κι’ όλοι απόμεναν στον τόπο τους που ορίζαν. Απόμεναν στην ίδια τους πικρία, κρεμασμένοι έτσι μοιραία και θλιβερά στο «βράχο» του κινδύνου. Κι’ όταν πια τους χαιρέτισες, οι αιώνια απελπισμένοι ψάλαν μαζί κάποια στροφή καθιερωμένου θρήνου. Μα φτάνουν πάντα στο «νησί» τα νέα παιδιά ολοένα. Στην άδεια θέση σου ζητούν της ζωής το ελεγείο. Σου φέρνουνε στα μάτια τους δυο δάκρυα παρθένα και της καινούριας σου Εποχής το πλαστικό εκμαγείο. 1929 *Το ποίημα γράφτηκε ενάμιση χρόνο μετά την αυτοκτονία του Καρυωτάκη. Θεωρείται απάντηση στο ποίημα «Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ…» με αρχικό τίτλο «Spleen». Της το πήγε ένα χειμωνιάτικο βράδυ το 1923 ο ίδιος ο Κα