editor in cheef

  ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ «Οι νέοι που φτάσανε μαζί στο έρμο νησί» με σένα κάποια βραδιά μετρήθηκαν κ’ ηύραν εσύ να λείπεις. Τα μάτια τους κοιτάχτηκαν τότε, χωρίς κανένα ρώτημα, μόνο εκίνησαν τις κεφαλές της λύπης. Νύχτες πολλές, θυμήθηκαν, από τη μόνωσή σου ένα σημείο από φωτιά τούς έστελνες· γνώριζαν το θλιβερό χαιρέτισμα που φώταε της αβύσσου τους δρόμους κι’ όλοι απόμεναν στον τόπο τους που ορίζαν. Απόμεναν στην ίδια τους πικρία, κρεμασμένοι έτσι μοιραία και θλιβερά στο «βράχο» του κινδύνου. Κι’ όταν πια τους χαιρέτισες, οι αιώνια απελπισμένοι ψάλαν μαζί κάποια στροφή καθιερωμένου θρήνου. Μα φτάνουν πάντα στο «νησί» τα νέα παιδιά ολοένα. Στην άδεια θέση σου ζητούν της ζωής το ελεγείο. Σου φέρνουνε στα μάτια τους δυο δάκρυα παρθένα και της καινούριας σου Εποχής το πλαστικό εκμαγείο. 1929 *Το ποίημα γράφτηκε ενάμιση χρόνο μετά την αυτοκτονία του Καρυωτάκη. Θεωρείται απάντηση στο ποίημα «Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ…» με αρχικό τίτλο «Spleen». Της το πήγε ένα χειμωνιάτικο βράδυ το 1923 ο ίδιος ο Κα

  Η Μαρίνα µπαινόβγαινε σε διάφορες κοινότητες απεξάρτησης, σε πόλεις της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, επί τριάντα χρόνια. Προσπαθούσε να κόψει τα ναρκωτικά αλλά δεν τα κατάφερνε. Έµενε καθαρή για λίγους µήνες και µετά έβρισκε πάλι καταφύγιο στην ηρωίνη. «Σε ποια πραγµατικότητα ακριβώς θέλεις να επανενταχθώ;» µου είπε κάποτε. Στο βιβλίο αυτό δίνω φωνή στην ίδια. Να µιλήσει για τους λόγους που την οδήγησαν στα ναρκωτικά, για την ανάγκη της να ερωτοτροπεί διαρκώς µε τον θάνατο, λες και µέσα από αυτό το µακάβριο φλερτ θα µπορούσε να επουλώσει τις πληγές της και να απαλύνει τον πόνο που ένιωθε. Στην τραγική ζωή της καθοριστικό ρόλο έπαιξε η νοσηρή σχέση µε τη µητέρα της, σχέση που δυστυχώς επηρέασε για πολύ καιρό και τη δική µου επικοινωνία µαζί της. Τώρα που και οι δύο γυναίκες δεν ζουν πια, µπόρεσα να δω πιο καθαρά το πρόσωπο της αδελφής µου, να φωτίσω πλευρές της προσωπικότητάς της που µε απωθούσαν και µε κρατούσαν µακριά της. Ξαναδιάβασα τις επιστολές και τα σηµειώµατα που είχαµε ανταλ

    «Πηγή:  https://www.athensvoice.gr/culture/book/685062_nompel-logotehnias-poia-einai-i-skoteini-poiitria-louise-gluck » Στην Αμερικανίδα ποιήτρια Louise Glück απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2020. Δύο χρόνια μετά την Πολωνή Όλγκα Τοκάρτσουκ, η Louise Glück είναι η 16η γυναίκα που τιμάται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10 εκατ. κορωνών Σουηδίας (958.000 ευρώ). H Louise Glück γεννήθηκε το 1943 στη Νέα Υόρκη και ζει στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης. Είναι γνωστή και ως η «σκοτεινή» ποιήτρια για τη ροπή της σε θέματα γύρω από το τραύμα, την απώλεια και τη θλίψη. Εκτός από ποιήτρια, που έχει κερδίσει πολλά λογοτεχνικά βραβεία και διεθνή αναγνώριση, είναι και καθηγήτρια αγγλικών στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ. Το 1992 της απονεμήθηκε το βραβείο Πούλιτζερ για τη συλλογή της «The Wild Iris» και το 1999 το βραβείο Μπόλινγκεν του Πανεπιστημίου του Γέιλ για τη συλλογή της «Vita Nova». Το 2003 χρίσθηκε 12η «Poet Laureate» των ΗΠΑ, ένας εξαιρετικά τ

  Εκείνοι μιλημένοι, εγώ αμίλητη Πού λοιπον, σε ποια γωνιά αφύλαχτη. Σφαγμένη ή σιωπηλή σαν σφαγμένη πού λοιπόν και πότε. Κι αυτός με το αλαλάζον κρανίο στο κρανίο μου ο ξένος αυτός, τι. Τι κι ως πού ο ξένος αυτός. Ο όχι πια ξένος. Μπορώ να κάνω χρήση της νόμιμης αναστολής μου; Είμαι φυλλοβόλα προς τους ώμους και μοναχοκόρη περισσότερο δυτική λακκούβα να χασομεράει ο χειμωνιάτικος ήλιος. Σ’ όλα τα μαγαζιά ζήτησα να μονώσουν την έλξη απ’ το λαβύρινθό μου ζήτησα ούτε να προϋπάρχω ούτε να έπομαι να συμπίπτω με την πραγματικότητά μου κι η τυχαιότητα που κάποτε επεμβαίνει και συνδέει τα γεγονότα να ονομάζεται ζωή, όχι θαύμα.           Όμορφος Κόσμος , 1984 *** Μονόστηλο Ούτε το πλήθος ούτε ένας ανάμεσα στο πλήθος. Αυτός που είναι το πλήθος και η διάσπασή του με το πλήθος. Ιδού, σαν να του χρωστάω επανέρχεται εξέχοντας μάλιστα γιατί τώρα κατέχει το αίνιγμα ενώ την ανοιχτή μου πληγή ο χρόνος που απέμεινε είναι το σκυλί που τη γλείφει.         Γεια , Γαβριηλίδης 2010 *** Λέηζερ Και τι που σωπα

H ανορεξία της ύπαρξης Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω κάνω πως γελάω δεν επιθυμώ το αδύνατο ούτε το δυνατό τα απαγορευμένα για μένα σώματα δε μου χορταίνουν τη ματιά. Τον ουρανό καμιά φορά κοιτάω με λαχτάρα την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται στη γοητεία της νύχτας. Η μόνη μου συμμετοχή στο στροβίλισμα του κόσμου είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή. Αλλά νιώθω και μια άλλη παράξενη συμμετοχή∙ αγωνία με πιάνει ξαφνικά για τον ανθρώπινο πόνο. Απλώνεται πάνω στη γη σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο που μουσκεμένο στο αίμα σκεπάζει μύθους και θεούς αιώνια αναγεννιέται και με τη ζωή ταυτίζεται. Ναι, τώρα θέλω να κλάψω αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή. Εποχή αντιπάθειας Η αντιπάθεια απλώνεται σαν πανώλη· αντίπαλος είναι του πάθους εχθρός της συμπόνιας. Τα ζώα που με ημέρευαν – όλα τ’ αγαπούσα – σέρνονται τώρα σαν φίδια στέκονται σαν αρπαχτικά με γουρλωμένα μάτια και μήνυμα μου στέλνουν πως ό,τι πε